عادت

عادت كرده ام به اينكه خدا تيغ تقديرش را تيز نكند و از طرف كندش مرا ببرد، عادت كرده ام كه خدا آدم حسابم نكند و هيچ قاصدكي به جز اجبار باد حول خط دست هاي من نچرخد، همين است كه واهمه دارم... واهمه دارم تو را بلند فرياد بزنم و خدا يادش بيايد مي تواند از من با تيغ هاي كند تري انتقام بگيرد.تو  آنقدردرمن هستي كه گاهي مي ترسم بخوابم و بيدار نشوي...از من به آغوش هيچ جاده اي پناه مبر، كوله بار تو و كفن من تنها دو اسم متفاوت براي يك وسيله هستند، كوله ات را كه از زمين جدا كني و تا شانه ات بالا بياوري، آرام آرام روحم را كف دست عزرائيل تف ميكنم و پتوي سنگي ام را روي خودم مي كشم .... من با تمام دنيا سر لج دارم، و آنقدر روي زخم هاي يك دنده ام نمك پاچيده ام  كه آدمها براي اكران از پا افتادنم دست و پا مي شكنند .....اما، يادت باشد همين حالا هم دست تقدير به من نمي رسد، مگر اينكه تورا كشتي گيري ببيند كه براي ملتي مظلوم ميبازييادت باشد خدا، ترازوي شيب داري دارد كه پاكي توسبك تر از سجده هاي مومنانش استيادت باشد براي من سخت است قلبم با اين قرص هاي زير زبانيپرتپش تر باشد تا حضـــــــور تو

#سپهر_عسگري