در انتهاي من يك مرد است .يك مرد كه حرف هايش را با بغض هايش قورت مي دهد ؛از بيهودگي نگاه آدمها سقوط مي كند ،
پر مي شود در ليوان، خالي مي شود در قمقمه كودك خياباني ،كه يك دست فال و يك دست گل رز دارد ، چشم هايت را سيبل نگاهش ميكند ، اميد و نا اميدي در وجودش دوئل مي كنند ، ولرزش چند ريشتري روي شانه هايش ، كه آيا تقدريت را از او ميخري؟؟ يا بي تفاوت به اينكه كره زمين گرد باشد يا لوزي؟؟ سيگارت را ميكشي و به راهت ادامه مي دهي ؟؟؟در اين دوئل من همان پيرمرد كافه چي خسته و چركيده كه از بس به نجوم علاقه نداشت كمرش خم شده ؛ براي عقربه ها زمان پاياني نيست ،زمان همان پيشاني پدر است كه شخم خورده ...!!! عقربه كوچك از بزرگتر صله رحم ميكند .!!!زمان همان خاله بازي عقربه هاست ،زمان رشد همان سيبيل هايست كه دانكيشوت را نيچه ميكند كه از جلد كتاب هاي جلد نشده اش بد اقبالي هاي مرابه گور رخداد ها دكلمه ميكند!
#سپهر_عسگري